دستگاه ذخیرهسازی
دستگاه NVR (شبکه)
دوربین
دوربین تحت شبکه
بالت IP
دام IP
گردان IP
چشم ماهی
سوزنی
سال 1942 آغاز تلویزیون مدار بسته بود که مهندس آلمانی والتر بروخ اولین دوربین آنالوگ سیاه و سفید را در شرکت زیمنس برای نظارت از راه دور پرتاب موشک‌ها طراحی و نصب کرد.
1956 سال معرفی نوار ضبط ویدیویی بود که برای استفاده تجاری توسط شرکت Ampex به رهبری چارلز گینزبورگ و تیمی‌شامل ری دالبی تولید شد. با قیمت 50000 دلار این فناوری در آن زمان، کمتر کسی می‌توانست از آن استفاده کند.
در سال 1973، گیل آملیو، گروهی را در Fairchild رهبری کرد که اولین CCD تجاری دو بعدی را تولید کرد. در 1975 مهندسKodak، استیون ساسون، اولین دوربین دیجیتال را با استفاده از Fairchild CCD اختراع کرد.
در سال1972، کاست ویدئو توسط فیلیپس بر اساس فرمت U Matic با 1 ساعت ضبط تولید شد که این فناوری را در دسترس‌تر کرد؛ اما فقط برای استفاده تجاری مقرون به صرفه بود. در 1975، VCR شروع به جذب بازار انبوه کرد. شش شرکت بزرگ در توسعه VCR شرکت داشتند.
اولین VCR که از استاندارد VHS استفاده کرد، در سال 1976 توسط رئیس شرکت JVC معرفی شد و با توسعه زمان ضبط 120 و 180 دقیقه بازار VCR را متحول کرد. یکی دیگر از پیشرفت‌های مهم در تاریخ دوربین مدار بسته در دهه 1990رخ داد؛ زمانی که راه‌حل‌های مالتی پلکس در دسترس قرار گرفت. این فناوری اجازه می‌دهد تا سیگنال‌های ویدئویی از چندین دوربین بر روی یک مانیتور نمایش داده شود. سیگنال‌های ویدئویی از هر دوربین توسط مالتی‌پلکسر ضبط شده بر روی یک ضبط‌کننده ویدئو کاست همگام‌سازی می‌شود.
اولین ضبط‌کننده‌های ویدیوی دیجیتال در اواخر دهه 1990 ظاهر شدند، اما اوایل دهه 2000 بود که نشانگر نفوذ حافظه‌های ویدئویی هارد دیسک مبتنی بر کامپیوتر بود که جایگزین VCR و مالتی‌پلکسر در اکثر سیستم‌های دوربین مدار بسته شد. ضبط کننده ویدیوی دیجیتال مهم ترین گام صنعت دوربین مدار بسته به سمت فناوری دیجیتال بود و ظرف چند سال باعث اطمینان بیشتر و افزایش ظرفیت ضبط از طریق هارد دیسک‌های بزرگتر و فناوری‌های فشرده‌سازی شد.
تا اواخر دهه 70، همه دوربین‌های CCD از دستگاه‌های دیجیتالی استفاده می‌کردند، اما هنوز هم ویدیو را در یک سیگنال آنالوگ از طریق کابل‌های کواکسیال معمولی به یک ضبط‌کننده آنالوگ منتقل می‌کردند. در اوایل دهه 2000، ضبط‌کننده‌های ویدئوی آنالوگ با ضبط‌کننده‌های ویدئوی دیجیتال جایگزین شدند، اما میراث کابل‌کشی کواکسیال به این معنی بود که سیگنال ویدئویی آنالوگ همچنان فرمت انتقال برای اکثر سیستم‌های دوربین مدار بسته بود.
انتخاب بین آنالوگ یا دیجیتال دیگر برای کاربردهای جدید مطرح نیست؛ زیرا دیگر هیچ دلیل موجهی برای استفاده از فناوری آنالوگ وجود ندارد. حداقل وضوح (اندازه تصویر) برای یک دوربین IP حرفه ای Full HD (1080p) است که 600% نسبت به دوربین آنالوگ با فقط D1 (720p)، بیشتر است.
هنگامی‌که به دوربین مدار بسته دیجیتال یا IP اشاره می‌کنیم، منظور انتقال تصاویر ویدئویی دیجیتال با استفاده از پروتکل اینترنت (IP) از طریق شبکه به یک ضبط‌کننده تحت شبکه است که در دهه گذشته به استاندارد صنعت تبدیل شده است. یک شبکه IP متشکل از کابل‌کشی سیمی، فیبر و/یا تجهیزات WiFi که قالبی انعطاف‌پذیرتر برای انتقال تصویر در ساختمان‌های مدرن است. دوربین‌های ویدیویی دیجیتال در حال حاضر معمولاً با حسگرهای تصویر 2، 4، 5 و 8 مگاپیکسلی در دسترس هستند که اجازه می‌دهند تصاویر با وضوح بسیار بالا در فواصل نامحدود منتقل شوند و دسترسی آسان به سراسر جهان را فراهم می‌کنند.
در حال حاضر، همچنان طیف وسیعی از تجهیزات آنالوگ برای سرویس و پشتیبانی تعداد زیادی از دوربین مدار بسته آنالوگ ارائه می‌شود؛ زیرا تجهیزات آنالوگ از انتقال IP پشتیبانی نمی‌کند. تلاش‌هایی برای استفاده از کابل‌های کواکسیال قدیمی با فناوری دیجیتال، از جمله سیستم‌های انتقال سیگنال HD Analogue، HD-CVI و HD-TVI صورت گرفته است، اما امکانات این تجهیزات محدود هستند و بهتر است تنها زمانی استفاده شوند که زیرساخت کابل‌کشی کواکسیال از قبل موجود باشد.